[koksik844]

Przez wiele wieków ery nowożytnej ciało ludzkie pokrywała kurtyna wstydliwości i milczenia. Dopiero epoka Odrodzenia przyniosla nawrót do wzorów helleńskich. Tacy mistrzowie renesansu, jak Leonardo da Vinci i Michał Anioł w swoich rzeźbach i freskach...

Rodowód współczesnej kulturystyki jak i wielu innych dyscyplin sportu, sięga czasów "złotego wieku" starożytnej Grecji, od którego dzieli nas ponad 2000 lat. Już wówczas, bowiem najwybitniejsi ludzie tej epoki lansowali ideał harmonijnie ukształtowanego ciała i ducha. Panował również powszechny kult ciała, muskularnej i estetycznej sylwetki. �wczesne ideały w tej dziedzinie uwidocznione zostały w rzeźbach najbardziej znanych mistrzów dłuta starożytnej Grecji - "Dorypchoros" Polikleta i "Dyskobol" Milona.

Przez wiele wieków ery nowożytnej ciało ludzkie pokrywała kurtyna wstydliwości i milczenia. Dopiero epoka Odrodzenia przyniosla nawrót do wzorów helleąskich. Tacy mistrzowie renesansu, jak Leonardo da Vinci i Michał Anioł w swoich rzeźbach i freskach, opierających się na dokładnej znajomości anatomii, szukali i oddawali piękno ludzkiego ciała. To właśnie da Vinci starał się określić idealne proporcje ciała, a jego ustalenia i wnioski do dzisiaj nie straciły na aktualności. Wiek XIX był pod tym względem szczególnie sprzyjający dla różnych form sportowego współzawodnictwa. Wielką popularnością cieszyły się w tym czasie zapasy i pokazy siłowe, w których atleci demonstrowali publiczności swoje nieprzeciętne walory fizyczne. Wielu z nich wpisało się złotymi zgłoskami w historii atletyki, ale niewątpliwie najbardziej orginalną postacią w tej galerii siłaczy był Eugenie Sandow.

Prekursor współczesnej kulturystyki naprawdę nazywał się Frederick Muller i był synem burmistrza miasta Królewiec (obecnie Kalingrad). Jako 10-letni chłopiec wraz z ojcem przebywał na wakacjach we Włoszech. Tam, zwiedzając liczne muzea i zabytki wspaniałej kultury rzymskiej, młody Frederick został urzeczony pięknem rzeźb i fresków przedstawiających wspaniale zbudowanych mężczyzn. To zdecydowało o jego późniejszej karierze.

W następnych latach podiął bowiem systematyczny trening z ciężarami, zaczął studiować medycynę, aby lepiej poznać funkcjonowanie mięśni. To właśnie Sandow pierwszy zastosował w swoim treningu metodę serii i powtórzeą, a także ćwiczenia na rozwój poszczególnych grup mięśniowych. Innymi słowy był pierwszym człowiekiem, który świadomie uprawiał kulturystykę w dzisiejszym tego słowa znaczeniu.

W roku 1887 Frederick Mueller, nie mogąc pogodzić się z wolą ojca, który wybrał dla niego karierę urzędniczą, opuścił rodzinny dom. Początkowo, już pod nazwiskiem Sandow, pracował w dokach portu w Genua, a później występował jako "żywy pomnik" w kasynie gry w Monte Carlo. Zachwycał publiczność swoją piękną budową ciała, wspaniale rozwiniętymi mięśniami i wielką siłą. Nic więc dziwnego, że w tym samym roku w teatrze Trocadero w Londynie doszło do jego pojedynku ze sławnym wówczas siłaczem Goliatem. Obaj podnosili coraz większe ciężary aż w koącu Sandow uniósł swojego rywala wraz z podium i został ogłoszony zwycięzcą.

W następnych latach przyszły występy w Stanach Zjednoczonych, gdzie Sandow zyskał tytuł "The Most Perfect Man in the World" -najdoskonalszego człowieka świata. Imponował nie tylko wielką siłą, ale również niezwykle harmonijną budową ciała, często demonstrował tzw. grę mięśni. Po powrocie do Anglii odlano jego sylwetkę i umieszczono na wystawie obrazującej rozwój teorii ewolucji. Z inicjatywy ówczesnego księcia Walii Edwarda wspaniały atleta wystąpił z serią odczytów i pokazów w całej Anglii, które walnie przyczyniły się do zainteresowania społeczeąstwa, a w szczególności młodzieży sportami siłowymi. Propagowany przez Sandowa system ćwiczeą siłowych dla kształtowania sylwetki i siły, którego on sam był najlepszym wytworem, zyskał wielką popularność nie tylko na Wyspach Brytyjskich, ale również na całym świecie.

Masowy rozwój kulturystyki nastąpił dopiero pod koniec lat trzydziestych na terenie U.S.A.. Tam rozwinięto metodę Sandowa i szeroko rozpropagowano system bodybuilding (dosłownie: budowania ciała). Jak grzyby po deszczu powstawały ośrodki ćwiczeą kulturystycznych, zaczęto organizować konkursy na najlepiej zbudowanych i umięśnionych mężczyzn, rozwinięto produkcję specjalistycznego sprzętu do ćwiczeą. Stopniowo też kulturystyka, szczególnie po II wojnie światowej, wędrowała na inne kontynenty i dzisiaj jest znana i uprawiana niemal we wszystkich krajach świata.

O jej zasięgu świadczy chociażby fakt, że założona przez Joe i Bena Waidera w roku 1946 Międzynarodowa Federacja Kulturystyki (International Federation of Bodybuilding) zrzesza ponad 150 federacji krajowych (w tym Polska od roku1971). Co roku odbywają się mistrzostwa świata, kontynentów i paąstw w kategoriach amatorów i zawodowców. Sytartują w nich tysiące najlepszych, których wyniki dobitnie świadczą o skuteczności uprawiania kulturystyki. Aktualnie na całym świecie uprawia kulturystykę kilka milionów ludzi, w tym coraz więcej kobiet. Ich celem jest przede wszystkim szeroko pojęta rekreacja ruchowa i psychiczna, chęć poprawienia sylwetki i zdrowia.

Do Polski kulturystyka dotarła dopiero w polowie lat pięćdziesiątych. stało się to za sprawą red. Stanisława Zakrzewskiego, świetnego popularyzatora i organizatora sportu, który zamieścił pierwszy artykuł na ten temat w redagowanym przez siebie miesięczniku "Sport dla Wszystkich" w roku 1957. Kolejne publikacje na łamach "SdW" wywołały olbrzymie zainteresowanie wsród młodzieży, przyczyniły się do powstania pierwszych zespołów kulturystycznych w ogniskach TKKF. Akcja popularyzowania tego systemu ćwiczeą siłowych rozwijała się lawinowo. Zorganizowano pierwsze zawody w wieloboju kulturystycznym, powstało wylansowane przez red. Zakrzewskiego pojęcie "polskiej szkoły kulturystyki". Zakładała ona nie tylko rozwój mięśni i siły, ale również ogólnej sprawności fizycznej i przygotowanie do uprawiania innych, pokrewnych dyscyplin sportu. Można bez przesady stwierdzić, że podobnie jak w innych krajach, kulturystyka w Polsce trafiła w zainteresowania młodzieży, wypełniła lukę w tradycyjnym systemie naszej kultury fizycznej. przechodziła ona różne fazy rozwoju, przez wiele lat była ignorowana lub zwalczana. Nie zniechęciło to jednak dziesiątków tysięcy młodych ludzi, którzy do dzisiaj uprawiają tę formę ćwiczeą siłowych. Przez ostatnie lata kulturystyka okrzepła organizacyjnie i znalazła swoje miejsce w całokształcie działalności PZKiTS. Stąd też obserwujemy jej ponowny renesans. Dowodem tego jest frekwencja na wszelkiego rodzaju imprezach kulturystycznych oraz coraz większy napływ ćwiczących.

[koksik844]

jeszcze 1 zrodlo dosc ciekawe


HISTORIA SPORTÓW SIŁOWYCH – KULTURYSTYKI

Historia kulturystyki, dyscypliny wywodzącej się ze sportów siłowych, sięga zamierzchłych czasów antycznej Grecji. W muzeum archeologicznym na Olimpie znajduje się kamień, na powierzchni którego w VI w.p.n.e. wyryto słowa: „ Bybon, syn Phola podniósł mnie jedną ręką ponad głowę”. Ciekawostką jest fakt, iż głaz waży 143 kg.
Pozostawiona przez Hellenów spuścizna zarysowuje powszechnie promowany wówczas ideał człowieka „pięknego duchem i ciałem”. Stał się on stylem życia, a zarazem celem wychowawczym, rozumianym jako kalokagatia (gr. Kalokagatia: piękny i mądry). Kalos znamionował piękne ciało, o którego rozwój dbano zgodnie z teraźniejszą dewizą igrzysk olimpijskich „Citius, altius, fortius” („szybciej, wyżej, silniej”). Agathos natomiast charakteryzował człowieka odznaczającego się harmonijną pełnią zalet duszy i wysokim intelektem. Wyrażenia kalokagatia po raz pierwszy użył Solon (640-561 r.p.n.e.), którego potomkiem był Arystokles, zwany Platonem („szerokim w barkach”, 427–347 r.p.n.e).



Arystokles (Platon)
Platon właśnie jest wspaniałym odzwierciedleniem tejże idei. Prezentując wspaniałą sylwetkę, muskularny tors i niemal idealne proporcje ciała, promował szanowaną i nauczaną po dziś dzień myśl filozoficzną wraz z refleksjami dotyczącymi polityki i życia codziennego.
Ideał pięknej sylwetki można dostrzec również w rzeźbiarskich arcydziełach mistrzów dłuta starożytnej Grecji. To przecież „Dyskobol” Milona, czy „Doryphoros” Polikleta odzwierciedlają wizję współczesnego sportowca.


Doryphoros

Istnieją zapiski mówiące o stosowaniu treningu siłowego ze wzrastającym obciążeniem, kiedy to grecki zapaśnik, Milo z Krotonu (540-526 r.p.n.e) przenosił coraz to większego byczka wokół stadionu sportowego. Żyjący w późniejszym okresie poeta rodem z Rzymu, Martial (40-104 r.n.e.) pisał: „ Dlaczego ci siłacze pracują z tymi głupimi ciężarami? Dużo lepszym zajęciem dla nich jest kopanie”. Do dziś nie wiadomo, dlaczego poeta uważał hantle za głupie…
Trudno dziś jednoznacznie określić, kto święcić może miano prekursora współczesnej kulturystyki. Niektóre źródła głoszą, że jest nim niejaki Frederick Wilhelm Muller (Eugen Sandow, 1867-1925).


Eugen Sandow

Syn burmistrza miasta Królewiec (obecnego Kalingradu), w wieku 10 lat, będąc na wakacjach we Włoszech, podczas których zwiedzał tamtejsze zabytki kultury rzymskiej, został zauroczony dziełami przedstawiającymi fenomenalnie zbudowanych mężczyzn. W późniejszych latach przy pomocy treningu z ciężarami postanowił kształtować sylwetkę swego ciała. Fascynacja z lat młodzieńczych skłoniła go do samodzielnego studiowania medycyny, iżby poznać jak najlepiej funkcjonowanie organizmu oraz pracę mięśni.



Casino Monte Carlo

W roku 1887 nie mogąc się pogodzić z wybraną dla niego przez ojca - karierą urzędniczą, postanowił wyjechać do Monte Carlo, gdzie występował jako „żywy pomnik” w tamtejszym kasynie. Zyskał wówczas ogromną popularność zachwycając ludzi swą muskulaturą oraz harmonijną budową ciała. Kilka miesięcy później, pojedynkując się w londyńskim teatrze Trocadero z niesłychanie silnym Goliatem, podniósł swego oponenta wraz z podium zwyciężając tym samym rywalizację. Nieco później przebywając w USA zyskał miano „The Most Perfect Man In the Word” – najdoskonalszego człowieka świata. Trafiając na piedestał stał się człowiekiem rozchwytywanym nie tylko w światku sportowym. W Anglii, podczas wystawy obrazującej rozwój teorii ewolucji, zaprezentowano, odlaną wcześniej, jego sylwetkę.
W odpowiedzi na prośbę księcia Walii - Edwarda, Sandow poprzez wykłady, pokazy i prelekcje promował kulturystykę nie tylko na Wyspach, ale i w innych krajach.



Euglen Sandow

W 1885r. w St. Petersburgu doktor polskiego pochodzenia Wladimir Krajewski otworzył prawdopodobnie pierwszą w Europie siłownię. Wydawał też książki o tematyce zdrowotnej i treningu siłowym.
Warto też odnotować fakt, iż w 1904r. w Londynie przeprowadzono zapewne pierwsze oficjalne w dziejach nowożytnych zawody w prezentowaniu sylwetek, gdzie jednym z sędziów głównych był autor Scherlocka Holmesa, Sir Artur Honan Doil (1859-1930).
Frederick Muller wprowadził w swój trening niestosowane wcześniej metody serii i powtórzeń. Uchodzi on za pierwszego człowieka uprawiającego kulturystykę w sposób świadomy i właściwy teraźniejszej metodyce.
Teorie i metody Sandowa dotarły również do Stanów Zjednoczonych.
Istnieją dokumenty świadczące o tym, że trening siłowy zaszczepił tam niejaki Luis Attyla otwierając w 1894 pierwszą w świecie profesjonalną siłownię. Miało to miejsce w Nowym Jorku. Mimo, iż skupiano się wówczas na kształtowaniu jak największej siły (nie masy) mięśniowej, przejmujący po Attyli jego „kuźnię talentów” Siegmund Klein mawiał; „trenuj siłowo, a sylwetka sama przyjdzie”. W latach 30-tych zapanował tam prężny rozkwit szeroko propagowanego systemu „body building”. Siłownie zaczęły wyrastać w aglomeracjach kraju upragnionej wolności i wielonarodowościowych imigrantów, jak grzyby po deszczu. Zaczęto organizować coraz więcej pokazów i konkursów.
W Połowie lat 40-tych „żelazny sport” powędrował ponadto na inne kontynenty.
To właśnie w USA powstała pierwsza federacja kulturystów i ciężarowców – The Amateur Athletic Union (AAU), z której to kilku śmiałków w wyniku konfliktu władz postanowiło się odłączyć i w 1946 stworzyć drugą federację kulturystyczną IFBB (International Federation of Body Builders). Powstanie jej zawdzięcza się braciom Joe i Ben’owi Weider, których dziś uważa się za ojców kulturystyki i wszelakich systemów treningowych. W 1955 IFBB zorganizowała pierwsze zawody mistrzostw świata. W 1969 Generalne Stowarzyszenie Międzynarodowych Federacji Sportowych -GAISF przyjęło IFBB w swe zacne szeregi.
Do Polski kulturystyka trafiła w połowie lat 50-tych za sprawą redaktora Stanisława Zakrzewskiego. Tenże zasłużony dla polskiego sportu popularyzator dyscyplin siłowych zamieścił na łamach swojego czasopisma-„Sport dla Wszystkich” (SdW) pierwszy artykuł dotyczący kulturystyki. Wówczas w Polsce zaczęły lawinowo powstawać siłownie i ogniska TKKF.
Triumfy święciła też lansowana przez Zakrzewskiego „polska szkoła kulturystyki”.
To m.in. za jego sprawą, 4 października 1959r. zorganizowano w Warszawie zawody Mr. Universe, natomiast w 1960r w Sopocie I Nieoficjalne Mistrzostwa Polski w kulturystyce (odbywające się regularnie aż do 1970r).
Istotny wkład w rozwój polskiej kulturystyki miała też wizyta Weider’a w Polsce w roku 1971r. Już 6 lat później zorganizowano pierwsze oficjalne Mistrzostwa Polski. Weider ponownie zagościł nad Wisłą w 1984r, wtedy też urządzono w Warszawie Mistrzostwa Europy, a już dwa lata później Mistrzostwa Świata kobiet. Rok 1989 zaowocował utworzeniem Polskiego Związku Kulturystyki i Trójboju Siłowego (PZKiTS). W 2002r zawiązano Europejską Federację Kulturystyki (EBFF), której współzałożycielem i prezesem jest piastujący rządy w polskim związku kulturystyki, Paweł Fileborn. W 2004r powołano do życia, istniejący nadal, Polski Związek Kulturystyki Fitness i Trójboju Siłowego (PZKFiTS)



Logo EBFF ( Europejskiej Federacji Kulturystyki)

Dzisiaj IFBB (zrzeszająca ponad 150 federacji krajowych) należy do sześciu największych federacji świata i walczy zaciekle z Międzynarodowym Komitetem Olimpijskim (MKOl) o włączenie kulturystyki do repertuaru dyscyplin olimpijskich.
Aktualnie na całym globie kulturystykę uprawia kilka milionów ludzi i grono to stale się powiększa. Celem ich jest szeroko pojęta rekreacja ruchowa, a także chęć poprawy sylwetki i zdrowia, zarówno fizycznego jak i psychicznego. Kulturystyka to już nie tylko sport. To styl życia, w którym trzeba zamienić wszelkie nałogi, niewłaściwy tryb życia czy lenistwo na rzecz restrykcyjnej diety, regularnych treningów i dbania o własne zdrowie.
Sport ten prawdopodobnie nigdy nie straci na popularności, gdyż wtedy musiałyby upaść pochodzące ze starożytności wszelkie ideały dotyczące człowieka pięknego duchem i ciałem. Kalokagatia musiałaby zostać zapomniana. Spuścizna imperium rzymskiego oraz helleńskie zabytki, mitologia i posągi boskich herosów, Iliada i Odyseja musiałyby utonąć w czeluściach beznadziejności życia, gdzie człowiek w swojej marnej egzystencji nie miałby żadnego szacunku dla historii, kultury i tradycji, które kształtowały wszystkie narody świata…

Bibliografia:

- Bogdan J. Kunicki, Kultura fizyczna antycznej Grecji (ideologia, filozofia, nauka), wyd. AWF Poznań,
- Marek Ordyłowski, Historia Kultury Fizycznej starożytność – oświecenie, wyd. AWF Wrocław, Wrocław 2003,
- Jerzy Świercz, Historia kultury fizycznej - fakty i ciekawostki, wyd. Bikstudio, Brzeście 2005,
- Grzegorz Kowaluk, Wojciech Grabowski, Wojciech Marek, Jak kształtować siłę dzieci i młodzieży w szkole, wyd. Rekonkwista, Biała Podlaska 2004,
- Marek Kruszewski, Podnoszenie ciężarów i kulturystyka, wyd. Biblioteka trenera, Warszawa 2005,
- Cykl wykładów z Historii kultury fizycznej, prowadzonych przez prof. dr hab. Henryka Ćwięka, AWF Katowice 2003/04,
- PZKFiTS - Andrzej Michalak, Leszek Michalski, wykłady kursu sędziowskiego, Warszawa 2006